រឿងរ៉ាវទាក់ទងនឹងបុណ្យកឋិន
អត្ថន័យនៃបុណ្យកឋិន
តាមអដ្ឋកថាសំដៅយកព្រះពុទ្ធដីកា ដែលព្រះពុទ្ធទ្រង់បានបញ្ញត្តិទុកមកថាកឋិនគឺការប្រជុំរួមនូវ រូបធម៌ និងនាមធម៌ ដែលប្រព្រឹត្តទៅក្នុងអត្ថន័យពីរយ៉ាងគឺ៖១. រស់បានដោយកម្រសមដូចវិគ្គហៈថា កថតិ កិច្ឆេន ជីវតីតិ កឋិនោ។ ប្រែថា សភាវៈឯណារស់បានដោយកម្រសភាវៈនោះហៅថាកឋិនព្រោះលោកប្រៀបប្រដូចជាឈើស្នឹង ដែលបុគ្គលកាត់ចាកចេញពីដើម ហើយយកទៅបោះភ្ជាប់នឹងដីរមែងដុះលូតលាស់ឬរស់នៅបានដោយកម្រយ៉ាងណា ឯកិច្ច ដែលនឹងកើតឡើង ឬតាំងឡើងជាកឋិនពេញទី គឺបានដោយកម្រពន់ពេកណាស់ក៏យ៉ាងនោះដែរ។ ពោលសរសើរព្រោះចីវរទាន ដែលយើងកសាងជាកឋិននោះ ជាទានវិសេសជាងទានដទៃ ដែលព្រះអរិយទាំងឡាយមានព្រះសម្ពុទ្ធ ជាប្រធានតែងពោលសរសើរថាជាទានដ៏វិសេសអាចរួបរួម ឬក៏សង្គ្រោះនូវអានិសង្ស៥យ៉ាងរបស់ភិក្ខុអ្នកក្រាលគ្រងមិនឱ្យទៅគ្រងនៅទីដទៃបាន។សមដូចវិគ្គហៈថាបញ្ចអានិសំសេអញ្ញត្ថគន្តុំអទត្វាកឋិតិ សង្គណ្ហាតីតិ។ ប្រែថាធម្មជាតិឯណាក្រៀកទុកឬសង្គ្រោះនូវអានិសង្សទាំង៥យ៉ាងមិនឱ្យទៅក្នុងទីដទៃបាន ធម្មជាតិនោះឈ្មោះថាកឋិន។កឋិននេះអាចឱ្យសម្រេចដល់បុគ្គលទាំងពីរផ្នែកគឺ៖
ទាយក
២.ឬទាយិកា គឺជាអ្នកឱ្យ។ ជននោះរមែងទទួលអានិសង្សច្រើន ទទួលផលច្រើន ក្នុងអនាគតកាល មានការទទួលនូវសម្បត្តិក្នុងឋានទេវលោកជាដើមបដិគ្គាហកៈ ភិក្ខុ ឬបុគ្គលឬសង្ឃជាអ្នកទទួលក្រាលគ្រងនិងអនុមោទនាកឋិនត្រូវបានសម្រេចនូវអានិសង្ស ៥យ៉ាងពេញលេញ គ្រប់គ្រាន់ដរាបដល់រយៈកាលនៃកឋិនខេត្ត។ ពិធីដែលទាយក-ទាយិកានាំយកសំពត់កឋិនទៅប្រគេនចំពោះភិក្ខុសង្ឃ ដែលបានគង់ចាំវស្សាអស់មួយត្រីមាស(៣ខែ)ក្នុងអាវាស(វត្ត)ណាមួយ និងនៅពេលណាមួយក្នុងកំណាត់ ២៩ថ្ងៃ (ចាប់ពីថ្ងៃ១រោចខែអស្សុជរហូតដល់ថ្ងៃ១៥កើតពេញបូណ៌មីខែកត្តិក) ឱ្យលោកក្រាលគ្រងមានឈ្មោះថាបុណ្យកឋិនឬ កឋិនទាន។
ពាក្យ កឋិន មានន័យថា “កម្រ” ដែលមានសេចក្តីប្រៀបធៀបដូចជាមែកឈើ ដែលគេកាត់ចេញពីដើម យកទៅដោតក្នុងដីរមែងចាប់ប្ញសដុះមែកលាស់ត្រួយបានដោយកម្រណាស់យ៉ាងណាមិញឯកឋិនក៏ជាកិច្ចមួយដែលគេធ្វើបានដោយកម្រយ៉ាងនោះដែរ។
កឋិនជាកិច្ចមួយដែលមានចែងនៅក្នុងវិន័យបញ្ញត្តិ គឺមិនមែជាប្រភេទបុណ្យប្រពៃណីរបស់អ្នកគោរពរាប់អានព្រះពុទ្ធសាសនាដូចជាបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌនិងបុណ្យផ្កាជាដើម ឡើយ។ ទោះយ៉ាងណាគេឃើញថាកិច្ចនៃកឋិននេះក៏បានក្លាយជាបុណ្យមួយផងដែរ។ កឋិនជាបុណ្យនិងជាកិច្ចដែលមានធ្វើតែនៅក្នុងបណ្តាប្រទេសគោរពរាប់អានព្រះពុទ្ធសាសនានិកាយថេរវាទ(ហីណយាន)ប៉ុណ្ណោះចំណែកនៅក្នុងមហា សង្ឃិកៈ (មហាយាន )មិនមានធ្វើឡើយ ។
កឋិនជាប្រភេទបុណ្យចីវរប្បច្ច័យម្យ៉ាងដែរប៉ុន្តែជាបុណ្យដែលមានលក្ខណៈពិសេសជាងបុណ្យចីវរប្បច្ច័យឯទៀតៗដោយហេតុបុណ្យកឋិនត្រូវតែប្រកបដោយអង្គពិសេសៗជាច្រើនហើយមិនអាចខ្វះមួយណាបានឡើយ បើមានខ្វះចំណុចណាមួយ កិច្ចនៃបុណ្យនោះ មិនអាចឡើងជាកឋិនឡើយ ។ ឯធាតុសំខាន់ៗនោះគឺ៖
-ចីវរ៖ ចីវរ ត្រូវតែមានលក្ខណៈសម្បត្តិត្រឹមត្រូវតាមពុទ្ធប្បញ្ញត្តិ មិនអាចធ្វើលំៗបានឡើយ។
-អ្នកទទួល៖អ្នកទទួលអ្នកក្រាលគ្រងនិងអនុមោទនាត្រូវតែជាភិក្ខុរីឯសាមណេរមិនអាចទទួលកឋិនបានឡើយ។
-ភិក្ខុ៖ ភិក្ខុអ្នកទទួលត្រូវតែជាភិក្ខុដែលបានគង់ចាំវស្សារយៈពេល៣ខែពេញលេញបរិបូរយ៉ាងត្រឹមត្រូវតាមពុទ្ធប្បញ្ញត្តិមិនបានធ្វើអោយដាច់វស្សា ហើយជាភិក្ខុមិនមានការទាស់ទែងខ្វែងគំនិតគ្នា ជាភិក្ខុ ចូលបរិមិកវស្សា គឺចូលវស្សាលើកទី១នៃឆ្នាំ។
-ចំនូននៃការទទួល៖ សម្រាប់ភិក្ខុមួយរូប អាចទទួលកឋិនបានតែម្តងប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយឆ្នាំខុសពីបុណ្យចីវរប្បច្ច័យដទៃទៀត ដែលភិក្ខុអាចទទួលនៅពេលណាក៏បានហើយទទួលប៉ុន្មានដងក៏បាន។
-ចំនួននៃការធ្វើ៖ សម្រាប់វត្តមួយអាចធ្វើកឋិនបានតែម្តងប៉ុណ្ណោះ ក្នុង១ឆ្នាំ។
-រយៈពេលធ្វើ៖ រយៈពេលដែលគេអាចធ្វើកឋិនបាន មានត្រឹមតែ២៩ថៃ្ងប៉ុណ្ណោះសម្រាប់រយៈពេល១ឆ្នាំគឺចាប់ពីថៃ្ងមួយរោចខែអស្សុជដល់ថៃ១៥កើតខែកត្តិក (ចន្លោះពីខែតុលានិងវិច្ឆិកា)។
កឋិនត្រូវបានធ្វើតាំងពីសម័យពុទ្ធកាលគឺនៅក្នុងមច្ឆឹមពោធិកាលមកម្ល៉េះ។ នៅក្នុងគម្ពីរវិន័យបិដកភាគ៨ មហាវគ្គ តិតិយភាគ កឋិនក្ខន្ធកៈ មានដំណាលអំពីមូលហេតុដែលនាំអោយជាកឋិននេះថា មានភិក្ខុ៣០រូបបាននាំគ្នា និមន្តទៅចូលគាល់ ថ្វាយបង្គំព្រះពុទ្ធដែលគង់នៅក្នុងវត្តជេតពន ជិតក្រុងសាវត្ថី។ ប៉ុន្តែមិនទាន់បានទៅដល់ផង ក៏ដល់ពេលចូលវស្សា។ ពួកភិក្ខុទាំងនោះបាននាំគ្នាបវរណាចូលវស្សានៅពាក់ កណ្តាលផ្លូវ ដោយមានក្តីអផ្សុកដោយ គិតថាពួកខ្លួនបានមកជិតដល់ទៅហើយ គឺនៅចំងាយពីព្រះពុទ្ធតែ៦យោជន៍ទៀតប៉ុណ្ណោះ។ លុះពេលចេញវស្សា ក៏បាននាំគ្នានិមន្តបន្តដំណើរ។ ដោយហេតុបន្ទាប់ពីពេលចេញវស្សាភ្លាមជារដូវដែលមានភ្លៀងធ្លាក់នៅឡើយហើយពួកភិក្ខុទាំងនោះដោយហេតុតែចង់ចូលគាល់ព្រះពុទ្ធពេក ក៏ចូលគាល់ព្រះអង្គទាំងចីវរទទឹកជោគនិងរងារញ័រញាក់។ ព្រះដ៏មានព្រះភាគបានធ្វើសេចក្តីរាក់ទាក់ចំពោះពួកភិក្ខុទាំងនោះដោយការសាកសួរសុខទុក្ខ....។ រួចទើបព្រះអង្គត្រិះរិះថា បើតថាគតបានអនុញ្ញាត្តអោយមានកឋិននោះម្ល៉េះសមភិក្ខុទាំងឡាយនឹងបានធូរស្រាលបន្តិច។ ព្រះអង្គក៏បានប្រមើលមើលបវេណីរបស់ព្រះពុទ្ធមុនៗមកក៏បានឃើញថាព្រះពុទ្ធមុនៗក៏សុទ្ធតែបាន អនុញ្ញាត្តអោយមានកឋិនដែរទើបព្រះអង្គត្រាស់ហៅពួកភិក្ខុទាំងឡាយមកជួបជុំគ្នា ហើយទ្រង់ប្រកាសថា ម្នាលភិក្ខុ ទាំងឡាយតថាគតអនុញ្ញាត្តអោយពួកភិក្ខុទាំងឡាយដែលបាននៅចាំវស្សាហើយក្រាលកឋិនបាន។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយកាលបើអ្នកទាំងឡាយបានក្រាលកឋិនហើយនឹងសម្រេចអានិសង្ស៥យ៉ាងគឺ៖
ក-ភិក្ខុអាចត្រាច់ទៅណាដោយពុំចាំបាច់លាភិក្ខុផងគ្នា
ខ-ភិក្ខុត្រាច់ទៅណាដោយពុំចាំបាច់យកត្រៃចីវរគ្រប់ប្រដាប់
គ-ឆាន់គណភោជន៍បាន
ឃ-ទុកដាក់អតិរេកចីវរបានតាមត្រូវការ
ង- ចីវរដែលកើតឡើងនៅក្នុងអាវាសណា ចីវរនោះ មានដល់ភិក្ខុទាំងនោះ
(ដើម្បីអោយដឹងថា តើអានិសង្សនេះ មានសារសំខាន់យ៉ាងណានោះ ចូរសិក្សាមើលនៅក្នុងសៀវភៅភិក្ខុបាតិមោក្ខ)។
អានិសង្សទាំង៥យ៉ាងនេះជាហេតុជួយសម្រាលដល់បន្ទុករបស់បព្វជិត គឺអ្នកបួសក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនាបានខ្លះហើយអានិសង្សនេះមានរយៈពេល៥ខែ គិតចាប់ថៃ្ងដែលបានទទួលកឋិនរហូតដល់ថៃ១៥កើតខែផល្គុណ។លោក អ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយរមែងពោលសរសើរនូវកឋិន ថាជាវិនយកិច្ច និង ជាទានពិសេស និង ធ្វើបានដោយកម្រ ជាពិសេសអាចជួយសម្រាលបន្ទុកដល់ភិក្ខុសង្ឃបានផង បែបនេះ ទើបកឋិនជាទានមានអានិសង្សច្រើន ជាងចីវរទានឯទៀតៗ ។ អ្នកខ្លះបានលើកឡើងថា ប្រសិនបើវត្តណាមិនមានការហែរកឋិនចូលរយៈពេល៣ឆ្នាំ នោះនឹងត្រូវរំលាយវត្តនោះចោល។ រឿងនេះយើងមិនមានឃើញចែងនៅក្នុងគម្ពីរណាមួយនៃព្រះពុទ្ធសាសនាទេ ។
ព្រះភិក្ខុ ព្រះញាណវង្ស ឃឹម សន បានមានព្រះថេរដីកាថា “ចំពោះវត្តណាមិនមានការហែរកឋិនចូល ឬ មិនមានធ្វើកឋិន(ទោះរយៈពេលប៉ុន្មនាឆ្នាំក៏ដោយ )ក៏គ្មានបញ្ហាអ្វីដែរគ្រាន់តែព្រះសង្ឃដែលគង់នៅក្នុងអារាមនោះមិនបានទទួលអានិសង្ស៥ (ដូចដែលបានរៀបរាប់មកខាងដើម) តែប៉ុណ្ណោះ”។
ពាក្យចចាមអារាមខ្លះដែលមិនគួរមើលរំលងបានលើកឡើងថាអ្នកធ្វើបុណ្យកឋិន ធ្វើអោយ“ដាក់ខ្លួន” និង មានអាយុខ្លី ឬ ឆាប់ស្លាប់។ យើងមិនហ៊ានអះអាងយ៉ាងណានៅឡើយទេ ប៉ុន្តែបើតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះពុទ្ធសាសនា ទស្សនៈនេះមិនត្រឹមត្រូវទេ។ អ្នកខ្លះយល់ថាគំនិតខាងលើនេះជាទស្សនៈរបស់មនុស្សដែលមានទុទិដ្ឋិចំពោះព្រះពុទ្ធសាសនាប្រឌិតឡើងសំដៅបន្ទុចបង្អាក់អ្នកជ្រះថ្លាចំពោះព្រះពុទ្ធសាសនាតែប៉ុណ្ណោះ។
ទស្សនវិជ្ជាដ៏សំខាន់មួយក្នុងចំណោមទស្សនៈគ្រឹះរបស់ព្រះពុទ្ធបានបង្រៀនថា“សង្ខារធម៌ទាំងឡាយជារបស់មិនទៀងទាត់”។ ហេតុនេះតាមការពិតសេចក្តីស្លាប់រមែងតែងតែនៅក្បែរខ្លួនមនុស្សចំងាយមិនដល់មួយគ្រាប់ស្រូវផងទេ ហើយវាតែងតែកើតឡើងចំពោះមនុស្សមិនរើសមុខមិនរង់ចាំកាលមិនដែលគិតថាបុគ្គលចាស់ ក្មេងពេកអ្នកបានធ្វើកឋិនឬមិនបានធ្វើឡើយ។ សេចក្តីស្លាប់អាចកើតឡើងគ្រប់វិនាទី គ្រប់ដង្ហើមចេញចូលគឺថាប្រសិនបើខ្យល់ដកដង្ហើមចូលក្នុងខ្លួនហើយ មិនចេញមកវិញឬចេញហើយមិនចូលទៅវិញទេនោះក៏មុខជាស្លាប់។ តើនរណាទៅហ្ន៎ ដឹងថា សេចក្តី ស្លាប់កើតឡើងចំពោះបុគ្គលណា នៅពេលណា និង ដោយរបៀបណានោះ ។ នេះយើងមិនទាន់គិតដល់សេចក្តីស្លាប់ដែលកើតឡើងដោយជំងឺ ដោយគ្រោះថ្នាក់ផ្សេងៗនិងដោយការបៀតបៀនគ្នាផងទេ។ បើតាមទស្សនៈព្រះពុទ្ធសាសនា គួរតែនិយាយថាបុគ្គលធ្វើកឋិននឹងមានអាយុយឺនយូរព្រោះបានសាងបុណ្យកុសលជា ហេតុធ្វើអោយព្រះភិក្ខុសង្ឃដែលជាអ្នកទ្រទ្រង់សីលមានការធូរស្រាលនិងជួយលើកតំកើងសម្បត្តិវប្បធម៌ជាតិនិងនាំមកនូវមោទនភាពជាតិផង..។
រាប់រយពាន់ឆ្នាំមកហើយយើងបានដឹងតៗគ្នានិងបានឃើញដោយផ្ទាល់ភ្នែកថាអ្នកធ្វើបុណ្យកឋិនមានអាយុយឺនយូររកទទួលទានមានបានកាក់កបសុខសាន្តត្រាណ ជួបជុំគ្រួសាររហូតចាស់សក់ស្កូវ។
លោកជ័យសុវត្ថិជាសាស្ត្រាចារ្យផ្នែកអក្សរសាស្ត្រនិងសាសនានៃពុទ្ធិកវិទ្យាល័យ ប៊ូរ គ្រី បានមានប្រសាសន៍ថា“ទស្សនៈដែលថា ធ្វើកឋិនមានអាយុខ្លី ឬ ដាក់ខ្លួននោះ ជាការយល់ច្រឡំចំពោះទស្សនៈចាស់បុរាណ ពីសំណាក់មនុស្សក្រោយៗមកនិងមនុស្សបច្ចុប្បន្ននេះតែប៉ុណ្ណោះ ”។
ស្រដៀងគ្នានេះដែរ លោក សៀង ណាត ជាអតីតៈសមណនិស្សិតបញ្ចប់បរិញ្ញាបត្រ ផ្នែកទស្សនវិជ្ជាព្រះពុទ្ធសាសនានៃពុទ្ធិកសាកលវិទ្យាល័យព្រះសីហនុរាជនិង បរិញ្ញាបត្រនីតិសាស្ត្រនៃសាកលវិទ្យាល័យបៀលប្រាយបានពន្យល់ថា“កាលពីបុរាណស្រុកខ្មែរយើងមិនទាន់ជឿនលឿនហេតុនេះបើគេចង់ធ្វើបុណ្យកឋិននោះគេត្រូវជំនះនូវក្តីនឿយលំបាកយ៉ាងច្រើនដូចជាត្រូវធ្វើដំណើរទៅទិញកំណាត់ វាស់វែងកំណាត់កាត់ដេរជាស្បង់ចីពរហើយត្រូវស្វែងរកសួរនាំពីលោកអ្នកចេះដឹង ដើម្បីដេរអោយត្រឹមត្រូវតាមខ្នាតតាមទំហំជ្រលក់ពណ៌..... រហូតដល់ប្រមែប្រមូលសាច់ញាតិ មិត្តភក្តិពីគ្រប់ទិសទីនិងទិញសម្ភារៈផ្សេងៗមានបាត្រឆ័ត្រនិងគ្រែជាដើមដែលប្រការនេះត្រូវចំណាយពេលវេលារាប់ខែក្នុងការគិតគូរផ្ចុងផ្តើមផ្គូរផ្គងនិងចាត់ចែងទាំងកំលាំងកាយភាពអត់ធ្មត់និងក្តីព្យាយាមយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួនហត់នឿយស្ទើរតែដេកមិនលក់ មិនបានសម្រាកហើយការងារទាំងនេះមិនមែនបុគ្គលណាតែម្នាក់ឯងអាចធ្វើបានឡើយ គឺតែងតែប្រមូលគ្នីគ្នាជួយទើបអាចសម្រចទៅរួច និង ចំណាយធនធានផ្សេងៗយ៉ាងច្រើន។ គេត្រូវចំណាយទ្រព្យសម្បត្តិ ធនធានដែលមានស្រាប់ និង រវល់មិនបានប្រកបការងារមុខរបរដើម្បីរកទ្រព្យថ្មីជាហេតុធ្វើអោយគេចាត់ទុកថា “ដាក់ ខ្លួន” ព្រួយ នឿយលំបាកអ្នកខ្លះដោយហេតុតែផ្តោតអារម្មណ៍ខ្វល់នឹងកឋិនពេករហូតដេកមិនលក់នាំអោយខ្សោយសុខភាព”។ ថ្វីត្បិតការបកស្រាយខាងលើនេះ មិនទាន់មានឯកសារយោងអោយបានច្បាស់លាស់ហើយយើងក៏មិនទាន់ហ៊ានអះអាងថា ត្រឹមត្រូវមួយរយភាគរយក៏ពិតមែនប៉ុន្តែយើងយល់ថាជាការគួរអោយយកគតិគ្រឹះសម្រាប់ វិនិច្ឆ័យចំពោះពាក្យចាចាមអារាមអកុសលនេះដែរ។ តាមរយៈការបកស្រាយនេះ យើងក៏បានឃើញផងដែរថាការនឿយលំបាកយ៉ាងធ្ងន់ធរនេះជារឿងអតីតកាល ចំណែកបច្ចុប្បន្ននេះយើងមិនសូវនឿយលំបាកបែបនោះទៀតឡើយត្បិតមានសម្ភារៈនានាដូចជាសំពត់កឋិនគឺស្បង់ចីពរជាដើមសុទ្ធតែមានលក់ស្រាប់ ហើយការទំនាក់ទំនងទៀតសោតក៏ងាយស្រួលច្រើនជាងមុនដែរ។ ហេតុនេះសប្បុរសទាំងឡាយគួរតែគ្មានអ្វីព្រួយរឿង“ដាក់ខ្លួន” និង “អាយុខ្លី”ទៀតទេ។ យើងមិនហ៊ាបដិសេធទេប៉ុន្តែយើងបានពិចារណាសព្វទិសទៅក៏នៅរកមិនឃើញសោះឡើយថា ការធ្វើបុណ្យកឋិន កាត់លាភ និងថយអាយុនោះ។
ផលប្រយោជន៍នៃកឋិន
កឋិន ជាកិច្ចមួយដ៏សំខាន់ក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ហេតុនេះ លោកអ្នកសប្បុរសទាំងឡាយណា បានធ្វើកឋិន ,ចូលរួមចំណែក ឬ ជួយខ្នះខ្នែងក្នុងកឋិន សុទ្ធតែជាអ្នកមានឈ្មោះថាបានចូលរួមចំណែកក្នុងការថែរក្សា កាពារ និង លើកតំកើងព្រះពុទ្ធសាសនាអោយស្ថិតស្ថេរគង់វង្សនិងរុងរឿង។
ពេលធ្វើកឋិនក្រៅអំពីសំពត់កឋិនទៅ នៅមានសម្ភារៈប្រើប្រាស់អាហារ និង ថវិកា ជាដើមផង។ សម្ភារៈទាំងនោះនឹងបានជាប្រយោជន៍ដល់ព្រះសង្ឃ ចាស់ព្រឹទ្ធាចារ្យ ក្មេងវត្តនិងជនឥតទីពឹងពំនាក់ផ្សេងទៀត។ ក្រៅពីប្រើប្រាស់និងចាត់ចែងក្នុងវត្តទៅនៅមានវត្តជាច្រើនបានយករបស់ទាំងនោះទៅប្រើដើម្បីជាប្រយោជន៍សាធារណៈ ដូចជា សាងសាលារៀន ស្ពាន ថ្នល់ សាលាសំណាក់ និង អាគារ...៕
ពេលធ្វើកឋិនក្រៅអំពីសំពត់កឋិនទៅ នៅមានសម្ភារៈប្រើប្រាស់អាហារ និង ថវិកា ជាដើមផង។ សម្ភារៈទាំងនោះនឹងបានជាប្រយោជន៍ដល់ព្រះសង្ឃ ចាស់ព្រឹទ្ធាចារ្យ ក្មេងវត្តនិងជនឥតទីពឹងពំនាក់ផ្សេងទៀត។ ក្រៅពីប្រើប្រាស់និងចាត់ចែងក្នុងវត្តទៅនៅមានវត្តជាច្រើនបានយករបស់ទាំងនោះទៅប្រើដើម្បីជាប្រយោជន៍សាធារណៈ ដូចជា សាងសាលារៀន ស្ពាន ថ្នល់ សាលាសំណាក់ និង អាគារ...៕
No comments:
Post a Comment